Verhalen – Co-eur - Eetstoornissen en obesitas behandelingen

Francoise, 48 jaar: ‘Die vakantie in Portugal was de omslag, ik wil dit niet meer’

De intake was confronterend. Ik kan nog steeds niet over de dood van mijn vader praten zonder te huilen. Wat echt een verschil heeft gemaakt, was mijn klik met de diëtiste. Zij zei meteen: ‘Het gaat helemaal goedkomen met jou.’ Ik ben drie keer per dag gaan eten. Eerst tegen heug en meug maar al snel werd het een gewoonte. De kilo’s vlogen eraf. Daarna ging het langzamer maar dat vind ik niet erg, ik heb het er ook niet in een dag aan gegeten.

Mieke, 58 jaar; ‘Iedereen heeft een rugzak, alleen die van mij voelt nu een stuk minder zwaar’

Wat ik toen nog niet wist maar nu wel, is dat het probleem in mijn hoofd zat. Ik was een ster in calorieën tellen, ik wist feilloos of voedsel goed of slecht was, maar daar heb je niets aan als je de onderliggende oorzaak niet aanpakt. In mijn geval was dat de slechte relatie met mijn moeder. Nooit had ik dit naar een hulpverlener durven uitspreken. Maar het bleek één van de sleutels te zijn voor mijn herstel.

Petra, 48 jaar ‘Ik heb geleerd hoe ik op een gezonde manier met mijn emoties kan omgaan’

Vroeger was ik altijd bezig met calorieën tellen. Als ik te veel had gegeten, stak ik wel eens een vinger in mijn keel. Ook stond ik meerdere keren per dag op de weegschaal. Allemaal manieren om controle te houden.

Manon, 40 jaar: ‘Ik mag mezelf eindelijk lief vinden’

‘Eten is een keuze, weet ik nu. Vroeger stond ik alles weg te happen. Ik denk wel eens met verbazing terug aan het moment dat ik een lepel mayonaise in mijn mond stopte, zonder erbij na te denken waarom.'

Yvette: ‘Ik ben eindelijk oké met mijn lijf’

‘Ik ben altijd al stevig geweest, maar vanaf de pubertijd kreeg ik echt last van overgewicht. Tijdens mijn studententijd besloot ik dat er iets moest gebeuren en ik schreef me in bij Weight Watchers. Dat was een succes, want in driekwart jaar viel ik 25 kilo af. Ik had vol overgave de ‘regels’ gevolgd, maar totaal niet nagedacht over hoe nu verder.

Anja, 53 jaar ‘Afvallen gaat om zoveel meer dan niet eten’

‘Mijn eetstoornis is ontstaan in m’n jeugd. Ik ben mishandeld en kreeg weinig liefde. Geen stabiele basis. De pijn die ik voelde, vulde ik op met eten. In de pubertijd werd het erger. Ik legde een voedselvoorraad aan in m’n kamer en snaaide in m’n eentje alles op. Toch had ik toen nog niet in de gaten dat ik een probleem had. Ik voelde wel dat er iets niet klopte, maar wat precies, daar kon ik de vinger niet op leggen.

Simone: ‘Een volle koelkast is de norm, maar voor mij is dat een trigger’

‘Mijn eetprobleem ontwikkelde zich tijdens mijn kindertijd. Mijn moeder had anorexia en mijn vader hield niet van dikke vrouwen. Wat ik thuis zag en hoorde, geloofde ik.

Judith: ‘Kijk eens waar ik nu sta!’

Een kennis had me eens verteld over Co-eur, die had daar goede ervaringen mee. Ik besloot naar een informatieavond te gaan. Een ontzettend leuke en enthousiaste knul deed daar zijn verhaal. Ik ben daar wel gevoelig voor. Je kon gewoon niet meer zien dat hij ooit veel te dik was geweest!

Marloes (41 jaar) ‘Ik ben aardiger voor mezelf geworden’

‘Eten begon een steeds grotere plaats in te nemen in mijn leven. Ik had al eerder hulp gezocht bij een diëtiste maar dat hielp niet. Ik wilde het breder aanpakken.

Mieke (49 jaar) ‘Mijn advies: leer beter voor jezelf zorgen’

‘Als je een eetprobleem hebt: zet de stap om er iets aan te doen. Je krijgt bij Co-eur de kans om een gezonder leven te gaan leiden: pak die met beide handen aan.

Anoniem (26 jaar) ‘Iedereen verdient het om lekker in zijn vel te zitten’

‘Zeventien jaar lang was mijn gewicht een probleem. Na het afronden van mijn studie zat ik thuis en had ik de tijd om rustig na te denken over mijn toekomst. Ik was bezig met solliciteren, waardoor ik me heel bewust was van hoe ik eruit zag en hoeveel invloed dit had op mijn zelfbeeld. Toen besloot ik: het is genoeg geweest, ik wil mijn overgewicht kwijt.

Bert (58 jaar) ‘Mijn behandeling is een cadeautje dat ik nog steeds aan het uitpakken ben’

'Begin dit jaar ben ik naar de huisarts gegaan. Ik was het zat om zo zwaar te zijn en vond het hoog tijd om aan mezelf te gaan werken. In mijn hoofd heb ik toen een knop omgezet en mezelf ervan overtuigd dat er dit jaar iets moest gebeuren.

Ik ben mijn hele leven aan het jojoën met mijn gewicht. Als baby was ik al een Michelin-mannetje. Door alle verschillende diëten werd ik alleen maar zwaarder. Toen ik trouwde in 1984 woog ik 85 kilo. Begin dit jaar was dat 135 kilo en daarmee had ik morbide obesitas. Mijn lichaam was geconditioneerd op veel eten, zeker ’s avonds. Het is toch een soort verslaving.

Meer verhalen