Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, ook al voelt dat soms niet zo

Mijn eetstoornis begon na een ontzettend moeilijke periode in mijn leven. Ik verloor mijn beste vriendin aan zelfmoord en dat bracht me in een mentale strijd die ik niet zag aankomen. Het voelde alsof ik de controle over mijn leven volledig kwijt was. Voordat dit gebeurde was ik altijd iemand die bewust met voeding bezig was. Gezond eten en letten op wat wel en niet goed voor me was hoorden gewoon bij mijn dagelijkse routine. Maar langzaam, zonder dat ik het doorhad, veranderde die focus op gezondheid in iets schadelijks. Op een onbewuste manier probeerde ik de controle die ik had verloren terug te winnen door obsessief met eten bezig te zijn.

In die periode had ik zelf niet door dat er iets mis was, maar de mensen om me heen, zowel op werk als thuis, zagen dat ik nauwelijks at. Collega’s vroegen me op een gegeven moment waarom ik niet at, terwijl ik dacht dat ik normaal at. Dat zette me aan het denken en ik begon mijn eetgedrag beter in de gaten te houden. Toen mijn familie uiteindelijk ook vragen begon te stellen, drong het langzaam tot me door dat er echt iets mis was.

Ik heb het heel lang voor mezelf gehouden. Terwijl ik steeds dunner werd, me zwakker voelde en er bleek uitzag, liet ik niemand weten wat er echt speelde. Sociale situaties werden lastig, vooral omdat ze vaak draaiden om eten en drinken. Elke keer dat ik met vrienden uit eten ging, voelde ik me ongelukkig en was ik alleen maar bezig met de calorieën en de angst om de controle te verliezen. Daardoor trok ik me steeds meer terug en isoleerde ik mezelf volledig. Toen ik uiteindelijk open durfde te zijn en mensen vertelde wat er echt aan de hand was, schrokken ze enorm.

Mijn redding kwam niet van mezelf, maar van mijn dierbaren. Het was een soort interventie waarbij ze me duidelijk maakten dat ik zo niet verder kon leven. Ze waren bang dat ze mij ook zouden verliezen. Die confrontatie zorgde ervoor dat ik eindelijk hulp ging zoeken, ook al zag ik op dat moment zelf de ernst van de situatie niet volledig in. Op dat moment was ik al in behandeling bij een psycholoog voor het verlies van mijn beste vriendin, maar mijn eetprobleem had ik nog niet besproken. Toen ik dat deed, heeft mijn psycholoog gekeken naar een geschikt vervolgtraject voor mijn eetstoornis.

Ik begon een traject bij een Co-eur, dat was het begin van mijn herstel. Het was zwaar. Vooral het doorbreken van oude patronen en eerlijk naar mezelf kijken was moeilijk. Maar ik kreeg de juiste begeleiding, onder andere van mijn psycholoog Annemieke, die me heel goed heeft geholpen. Ik had mezelf voorgenomen: “als ik dit ga doen, dan doe ik het goed”. Ik sprong in het diepe en besloot dat ik alles zou geven om te herstellen.

Tijdens de behandeling leerde ik dat mijn eetstoornis niet over eten ging, maar over controle. Het eten was een symptoom van iets veel diepers. Stap voor stap leerde ik dat ik veel meer waard ben dan alleen wat ik eet of hoe mijn lichaam eruitziet. Dat besef gaf me de kracht om door te gaan. Ik realiseerde me ook dat het leven veel te waardevol is om zomaar weg te gooien.

Na twee jaar therapie kan ik zeggen dat het nu goed met me gaat. Ik heb nog steeds momenten van twijfel. Soms vraag ik me af of het een terugval is of gewoon een slechte dag, maar ik heb geleerd om daar mee om te gaan. Ik heb geaccepteerd dat ik waarschijnlijk altijd een haat-liefdeverhouding met eten zal hebben. Toch blijf ik mezelf uitdagen. Mijn doel is namelijk om op een dag zorgeloos ongezond te kunnen eten, zonder dat ik er continu bij stilsta.

Als ik iets zou willen meegeven aan anderen die worstelen met een eetstoornis, is het dit: “Je bent zoveel meer dan je relatie met eten. Je bent waardevol en het is mogelijk om hier doorheen te komen. Het kan soms voelen alsof er geen licht aan het einde van de tunnel is, maar dat is er wel. Blijf volhouden en blijf doorgaan. Op het moment dat je dat licht eindelijk ziet, ervaar je een bepaalde trots, omdat je door die zware periode bent heen gekomen. Je hebt bewezen dat je sterk en krachtig bent. Het feit dat je deze strijd hebt overwonnen, laat zien dat je eigenlijk alles wel kunt overwinnen. Dat is precies wat ik ook voel: trots op mezelf voor mijn doorzettingsvermogen en kracht.”

Wil jij ook het licht aan het einde van de tunnel bereiken? Bekijk dan hier onze behandeling.