Een brief aan en van mijn eetstoornis: “Het was geen liefde wat je me bood, maar strenge eisen en regels waar ik mij aan moest houden”

Lieve eetstoornis,

Jij en ik hebben een lange geschiedenis samen. Wanneer wij elkaar precies ontmoet hebben, weet ik niet zeker. In de afgelopen jaren zijn wij erg close geworden. Toen ik het heel zwaar had, was jij er voor mij. Jij bood mij troost, rust en veiligheid. Daar wil ik je voor bedanken.

Maar je hebt mij ook veel pijn gedaan. In onze tijd samen kon je controlerend zijn, mij bepaalde richtingen op sturen en keuzes maken die voor mij niet de juiste waren. Ook wanneer ik “nee” zei, het zelf wilde oplossen, was daar jouw stem weer in mijn hoofd. Die stem die op mij bleef inpraten, net zolang totdat jij jouw zin kreeg. Het mooie plaatje wat jij schetste bleek niet te kloppen. Het was geen liefde wat je me bood, maar strenge eisen en regels waar ik mij aan moest houden.

Maar wie zou ik zijn zonder jou? Jij die mij aan de hand meenam. Mij gerust stelde. Ik was gewend geraakt aan hou. Hoe moeilijk die tijden ook waren, jij was er voor mij. En ondanks dat ik wist dat wij geen gezonde relatie hadden, wist jij mij er altijd van te overtuigen dat we er samen uitkomen. Jij en ik waren wij. Niemand mocht ervan weten. Wat wij deden en bespraken moest altijd in het geheim. Ik hield je voor mezelf, omdat jij dat van mij vroeg. Maar die geheimen braken mij. Jij brak mij. Toen ik je het meeste nodig had, wilde je me niet beter maken. Maar ik wist dat ik beter moest en zou worden.

Ik heb een ander ontmoet en wil met haar verder. Ik kan mij voorstellen dat dit rauw op je dak valt en daarom schrijf ik je deze brief, om het een en ander uit te leggen.

Haar naam is “de beste versie van mijzelf” maar ik mag haar Emma noemen. En ondanks dat het nog heel pril is, ben ik ervan overtuigd dat zij en ik voorbestemd zijn. Zij is lief, stoer, trots, zorgzaam, complimenteus, zacht en geeft mij de ruimte om fouten te maken. Zij troost mij zonder voorwaarden te stellen. Zij biedt mij rust zonder oordeel te vellen. Zij geeft mij veiligheid, altijd en overal. Zij helpt mij om mijn eigen keuzes te maken en weer op mijn eigen benen te staan. Zij daagt mij uit om nieuwe ervaringen op te doen. Zij geeft mij mijn waarde terug. Zij is een toevoeging aan de persoon die ik al ben.

Met haar komst is er geen plek meer voor jou. Het is tijd dat onze wegen scheiden. Het is uit.

Less you, more me

Liefs,

Emma

Lieve Emma,

Wat schrok ik toen ik jouw brief las. Een brief die begon met een bedankje, maar daarna snel overging in een hoop verwijten. Verwijten over onze band, onze moeilijkheden en vooral mijn intenties. Ik weet dat het niet altijd rozengeur en maneschijn was, maar we hebben het ook fijn gehad toch?

Ondanks dat ik je keuze zal moeten respecteren, wil ik je laten weten waar ik vandaan kom. Want ook ik kom van een moeilijke plek. Ook ik heb een lastig verleden. Mijn hele leven lang voel ik schaamte. Mijn hele leven lang leef ik in de schaduw. Niemand zag mij en aan die onzichtbaarheid ben ik gaan wennen. Toen wij elkaar leerden kennen, gaf jij mijn leven weer een doel. Ik claimde je volledig en wilde elke seconde bij je zijn. Achteraf zie ik hoe dit als overheersend en sturend heeft kunnen overkomen.

Ik was jaloers op jou, want ik was niet de enige in jouw leven. Jij had je vrienden en familie, ik had alleen jou. Je gaf wel eens aan dat ik dominant kon zijn. Als ik terugdenk aan onze tijd samen, denk ik dat dit vooral uit onzekerheid kwam. Ik was bang je kwijt te raken. Zoals jij schreef, jij en ik waren wij. En wie zou ik zijn zonder jou?

Maar waar ik nog het meeste van schrok, was dat je zei dat ik niet van je hield. Het tegenovergestelde was juist waar.

Maar houden van betekend ook loslaten. Dus hoe moeilijk ik het ook vind, ga ik mijn best doen jou los te laten. Ik kan je niet beloven dat dat meteen goed gaat. Misschien zien we elkaar af en toe, of hoor je nog eens van mij. Maar dat alles van de zijlijn. Jij bepaald de afstand tussen ons.

Het ga je goed.

Liefs,

Je eetstoornis