Verhalen – Pagina 2 van 5 – Co-eur - Eetstoornissen en obesitas behandelingen

Monique, 33 jaar: ‘De psycholoog van Co-eur liet me inzien hoeveel stress het me gaf om de hele dag met eten bezig te zijn’

‘De psycholoog van Co-eur liet me inzien hoeveel stress het gaf om de hele dag met eten bezig te zijn’

Trudy, 46 jaar: Bij Co-eur kwam ik erachter dat ik niet de enige ben die worstelt met een eetstoornis

‘Hoe ik vond dat ik eruit zag, speelde altijd een rol in hoe ik me voelde. Ik rommel al vanaf mijn pubertijd met eten: crashdiëten en vreetbuien volgden elkaar op. Het lukte me niet om dat patroon te doorbreken. Bij Co-eur worden je lijf en je geest als geheel gezien. Voor mij was dat een openbaring.’ Trudy ging in behandeling voor haar eetstoornis.

Binge eating disorder overwonnen na behandeling. Hellen: ‘Ik geef mijn leven nu een 9,5’

Hellen had een binge eating disorder. Woog 150 kilo en gaf haar leven maximaal een cijfer 4. Ze vertelt hoe haar leven na behandeling een 9,5 werd en hoe ze dat heeft gedaan.

Patricia, 43 jaar: ‘In plaats van mag ik dit wel, stel ik mezelf nu de vraag: wil ik dit wel?’

Ik ben tijdens mijn traject bij Co-eur 12 kilo afgevallen. Maar voor mij ging het al heel snel niet meer om de kilo’s. Ik wilde een gezondere relatie met eten. Ik was zo streng voor mezelf. Veel mensen hebben een vooroordeel over dikke mensen: dat ze geen zelfdiscipline hebben en lui zijn. Het is juist het tegenovergestelde: ze stellen vaak enorm hoge eisen aan zichzelf. En als je die vervolgens niet haalt, volgt de afstraffing.

Michael, 43 jaar: ‘Ik was zo klaar met hoe ik me voelde’

Je start bij Co-eur om af te vallen. Ik dacht: “Dat psychologische deel, dat doe ik er dan wel even bij.” Ik heb de impact van dat onderdeel van de behandeling onderschat. Juist die kennis heeft me zo geholpen. Na de eerste week realiseerde ik me: ik moet me hiervoor openstellen en leren begrijpen waarom ik een eetstoornis heb.

Francoise, 48 jaar: ‘Die vakantie in Portugal was de omslag, ik wil dit niet meer’

De intake was confronterend. Ik kan nog steeds niet over de dood van mijn vader praten zonder te huilen. Wat echt een verschil heeft gemaakt, was mijn klik met de diëtiste. Zij zei meteen: ‘Het gaat helemaal goedkomen met jou.’ Ik ben drie keer per dag gaan eten. Eerst tegen heug en meug maar al snel werd het een gewoonte. De kilo’s vlogen eraf. Daarna ging het langzamer maar dat vind ik niet erg, ik heb het er ook niet in een dag aan gegeten.

Mieke, 58 jaar; ‘Iedereen heeft een rugzak, alleen die van mij voelt nu een stuk minder zwaar’

Wat ik toen nog niet wist maar nu wel, is dat het probleem in mijn hoofd zat. Ik was een ster in calorieën tellen, ik wist feilloos of voedsel goed of slecht was, maar daar heb je niets aan als je de onderliggende oorzaak niet aanpakt. In mijn geval was dat de slechte relatie met mijn moeder. Nooit had ik dit naar een hulpverlener durven uitspreken. Maar het bleek één van de sleutels te zijn voor mijn herstel.

Petra, 48 jaar ‘Ik heb geleerd hoe ik op een gezonde manier met mijn emoties kan omgaan’

Vroeger was ik altijd bezig met calorieën tellen. Als ik te veel had gegeten, stak ik wel eens een vinger in mijn keel. Ook stond ik meerdere keren per dag op de weegschaal. Allemaal manieren om controle te houden.

Manon, 40 jaar: ‘Ik mag mezelf eindelijk lief vinden’

‘Eten is een keuze, weet ik nu. Vroeger stond ik alles weg te happen. Ik denk wel eens met verbazing terug aan het moment dat ik een lepel mayonaise in mijn mond stopte, zonder erbij na te denken waarom.'

Yvette: ‘Ik ben eindelijk oké met mijn lijf’

‘Ik ben altijd al stevig geweest, maar vanaf de pubertijd kreeg ik echt last van overgewicht. Tijdens mijn studententijd besloot ik dat er iets moest gebeuren en ik schreef me in bij Weight Watchers. Dat was een succes, want in driekwart jaar viel ik 25 kilo af. Ik had vol overgave de ‘regels’ gevolgd, maar totaal niet nagedacht over hoe nu verder.

Anja, 53 jaar ‘Afvallen gaat om zoveel meer dan niet eten’

‘Mijn eetstoornis is ontstaan in m’n jeugd. Ik ben mishandeld en kreeg weinig liefde. Geen stabiele basis. De pijn die ik voelde, vulde ik op met eten. In de pubertijd werd het erger. Ik legde een voedselvoorraad aan in m’n kamer en snaaide in m’n eentje alles op. Toch had ik toen nog niet in de gaten dat ik een probleem had. Ik voelde wel dat er iets niet klopte, maar wat precies, daar kon ik de vinger niet op leggen.

Simone: ‘Een volle koelkast is de norm, maar voor mij is dat een trigger’

‘Mijn eetprobleem ontwikkelde zich tijdens mijn kindertijd. Mijn moeder had anorexia en mijn vader hield niet van dikke vrouwen. Wat ik thuis zag en hoorde, geloofde ik.

Meer verhalen